Gangnam 1995 cut 3
“เอาล่ะ บทเรียนสุดท้าย”
ขายาวถูกจับแยกออก
เผยให้เห็นทุกสิ่งอย่างที่เป็นของสงงวนในร่างกายมนุษย์ นิ้วเรียวหมุนวนสัมผัสกลีบเร้นลับเป็นหยอกล้อให้เส้นขนบนกายพร้อมใจกันลุกเกรียว ในขณะที่กายบางของคนกระทำยื้อตัวขึ้นไปประกบปากแลกลิ้นเป็นการเบี่ยงเบนความสนใจ
นิ้วที่ยาวที่สุดกำลังเริ่มปฏิบัติหน้าที่ ลู่หานค่อยๆชำแรกนิ้วเข้าไปช้าๆ อาศัยความชำนาญจากผู้มีชั่วโมงบินสูงกว่าตะล้อมให้ช่องทางนั้นกลืนกินนิ้วเขาเข้าไปแบบไม่รู้สึกตัว
แต่แล้วยังไม่ทันเข้าไปได้ถึงข้อนิ้วด้วยซ้ำ ปลาที่กำลังอ้าปากฮุบเหยื่อกลับสัมผัสได้ถึงปลายแหลมของโลหะภายใต้ความอ่อนนุ่มของเหยื่อล่อ กายที่จวนจะเสียทีรู้สึกตัว
กล้ามเนื้อตรงส่วนนั้นทำงานทันทีโดยการขมิบดันสิ่งแปลกปลอมออก พร้อมกับการหุบขาเข้าหากันฉับพลัน จนหน้าขาเผลอไปทำร้ายคนที่คร่อมอยู่เข้า
“โอ๊ย”
พยุงกายลุกขึ้นพร้อมถลันกายเข้าไปหาต้นเสียงทันที
สีหน้าแตกตื่นทำเอาคนแกล้งเจ็บเกินเหตุอดขำไม่ได้ เด็กหนุ่มหน้าใส ผิวขาว
ยิ่งทำหน้าเศร้าๆแบบนี้ดูน่ารักนัก
นึกว่าจะเป็นแมวซะอีก แต่พอลู่หานวิเคราะห์จากการลองหยั่งเชิงดูเหมือนว่าจะไม่ใช่
“ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไร เรามาต่อกันเถอะ”
“แต่………..”
ท่าว่าคนสอนคงต้องเป็นฝ่ายเป็นแมวเองแล้วแหละ
นิ้วเรียวตัดบทความลังเลในสมองของเซฮุนออกไปทันที
แรกเริ่มเด็กหนุ่มตกใจที่อยู่ๆนิ้วนั้นก็สอดเข้ามาในปากเขาโดยเจ้าของมันไปดูดเม้มติ่งไตเขาไม่หันมาสนใจนิ้วตัวเองสักนิด แต่ไม่นานเซฮุนก็รู้ว่าต้องทำยังไง
จังหวะการดูดเลียสอดประสานเป็นจังหวะเดียวกัน คนนึงกับนิ้ว
ส่วนอีกคนกับยอดอกแข็ง มือข้างที่ว่างป่ายสะเปะสะปะจนเจอจุดหมายเป็นตอแข็งด้านล่าง
“อือออ”
เซฮุนครางในลำคอต่ำๆ เมื่อฝ่ามือร้อนๆกำลังชักความเป็นชายของเขาขึ้นลง พร้อมด้วยการแตะเบาๆตรงส่วนปลายไปด้วย
สติกำลังกระเจิดกระเจิงจนแทบหลงลืมไปว่าตัวเองกำลังทำอะไร แต่นิ้วที่ชักเข้าออกอยู่ตรงดพรงปากเรียกสติให้กลับมาทำสิ่งที่ค้างอยู่ต่อ
ไม่นานลู่หานก็ผละออกและหยุดทำทุกสิ่งอย่างทั้งหมด เป็นผลให้เซฮุนหยุดชะงักสิ่งที่ทำอยู่ไปด้วย เด็กหนุ่มปรือตาขึ้นมองร่างตรงหน้าเต็มตา สิ่งที่เห็นเรียกริ้วสีแดงขึ้นมาบนหน้าได้ไม่ยาก
นิ้วเรียวที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขา กำลังถูกสอดแทรกเข้าไปในร่างของเจ้าของมัน
ช่องทางตรงหว่างขาขาวที่แยกออกกว้างทั้งตอดรับและเหมือนจะขย่อนสิ่งที่ป้อนเข้าไปออก แต่แขนเล็กยังคงพยายามสอดมันเข้าไป สีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดแหงนเงยขึ้นไป
เสียงสูดปากซี๊ดซ๊าดตอกย้ำว่าอาการเจ็บนั้นคงไม่น้อย
แต่เซฮุนกลับไม่รู้สึกสงสาร เขาอยากจะขย้ำร่างแดงๆนั่น ทำให้เจ็บปวดยิ่งกว่าที่เป็นอยู่ ยิ่งมองนานๆสัญชาตญาณดิบยิ่งเรียกร้อง จนเผลอกลืนน้ำลายลงคอไปแบบไม่รู้ตัว
ความเจ็บบวกกับความรัญจวนที่เริ่มก่อเกิด
แปรเปลี่ยนออกมาเป็นเสียงครางน้อยๆตามจังหวะการชักเข้าออก
ลู่หานไม่คิดอายสักนิดกับการเปล่งเสียงหยาบดลนออกมา หนำซ้ำยังส่งสายตาเชิญชวนมาให้คนที่นั่งแข็งทื่อเป็นหินได้ปั่นป่วนเข้าไปใหญ่ ตวัดสายตามองแกนกายแข็งที่ผงกขึ้นลงพลางเลียริมฝีปากไปด้วย แล้วในที่สุดความอดทนก็ถึงขีดจำกัด
แทบเรียกได้ว่าเป็นการตะปบ
จากคนที่นั่งแข็งทื่อกระโจนใส่ร่างกึ่งนั่งกึ่งนอนตรงหน้าพร้อมผลักลงไปเต็มแรง ร่างเล็กไม่ขัดขึ้นแผ่นหลังบางพร้อมแผ่ลงบนที่นอนไม่แข็งไม่นุ่มนั้น
“อ๊าาา”
นิ้วเรียวถูกถอดออกรวดเร็ว เหมือนช่องทางตรงนั้นมันยังเสียดาย มันขมิบรุนแรงหวังจะฮุบนิ้วนั้นไว้ และเซฮุนไม่ได้ใจร้ายปล่อยให้มันว่าง สิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วหลายเท่าจ่อเข้าแทนที่ แหวกชำแรกช่องทางบวมแดงเข้าไป มันคับแน่นผิดคาดนักแต่เซฮุนก็ดันเข้าไปรอบเดียวจนมิดลำ
“อ๊างง อ๊า”
ลู่หานผวากอดคนด้านบนไว้ทันที มันเจ็บมากจนน้ำตาเม็ดเล็กไหลซึมตรงหางตา แต่เขาไม่อยากบอกว่าตัวเองเจ็บ มันดูอ่อนหัดเกินไป
เรียวแขนเกี่ยวกระหวัดโน้มคอคนด้านบนลงมาให้ประกบปากกัน เป็นการปิดกั้นเสียงทั้งหมดไว้ก่อนที่เขาจะทนไม่ไหวจนร้องว่าเจ็บออกมา
เซฮุนค้างอยู่ในท่านั้นไม่ขยับเยื่อน ช่องทางนั้นบีบรัดแกนกายของเขาถี่ยิบ
ความกระสันแล่นปราดลงมาตามกระดูกสันหลังไปยังส่วนที่เชื่อมต่อกัน เซฮุนต้องใช้ความอดทนมากมายในการบังคับตัวเองไม่ให้หลั่งออกไปเสียก่อน
ริมฝีปากผละออกจากกันหลังจากแลกลิ้นกันนานพอสมควร เซฮุนไล่หอมไปตามผิวแก้มเนียน จนไปสะดุดกับความเปียกชื้นตรงขมับ
เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองทำให้ร่างเล็กได้รับความเจ็บมากมายเสียแล้ว แทนคำขอโทษเขาเลือกเลียหยาดน้ำนั้นแทนก่อนจูบเบาๆบนเปลือกตาที่กำลังหลับพริ้ม
“ถ้าเจ็บก็บอกได้นะครับ”
กระซิบเสียงแผ่วพอให้ได้ยิน ก่อนขบเม้มติ่งหูข้างนั้นแล้วจูบไล้ลงมาตามลำคอระหง ลงมาตรงซอกคอ
หัวไหล่ แอ่งไหปลาร้า ทั้งหมดทั้งมวลนิ่มนวลอ่อนโยนราวกับกระทำกับหญิงบริสุทธิ์ ลู่หานรู้ว่าเซฮุนกำลังปลอบโยนเขา ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ
ปึก อุ๊ก
เซฮุนหยัดกายขึ้นมองคนที่ทุบหลังเขาแรงๆอย่างไม่เข้าใจ เมื่อกี้ยังร้องไห้น่าสงสารอยู่เลย ทำไมตอนนี้แววตานั้นกลับดูแข็งขึ้น หรือเขาทำผิดอะไร
เพี๊ยะ
ใบหน้าอ่อนเยาว์หันไปตามแรงตบ มันเจ็บแต่เซฮุนไม่แม้แต่ยกมือขึ้นลูบ เขาสะบัดหน้ากลับมาทันที จากที่ไม่เข้าใจอยู่แล้วยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่
“จำไว้ จะเอากับชั้น อย่าทำเหมือนชั้นเป็นผู้หญิง”
มือเล็กผลักอีกคนอย่างแรง คราวนี้เป็นฝ่ายเซฮุนที่แผ่นหลังติดเตียง ร่างเล็กนิ่วหน้าดูก้รู้ว่าเพราะความเจ็บระบมจากจุดที่ยังเชื่อมกันอยู่
ขณะที่เป็นฝ่ายปีนขึ้นมานั่งคร่อมร่างโตกว่าแทน
เซฮุนก็แค่ควายเผือกตัวนึง ควายที่ยังไม่โตเต็มที่ด้วยซ้ำ แม้ความรู้สึกผิดจะประเดประดังเข้ามาแต่ไฟกามายังไม่หายไป ไม่เข้าใจการแสดงออกเหล่านั้นของลู่หานนัก
รู้แค่ว่าตอนนี้เขากำลังจะได้รับการโอบล้อมจากกายเล็กอย่างเต็มเติม
แลเขายินดีกับมันมากกว่าที่จะรู้เหตุผลจากอีกฝ่าย
ลู่หานเท้ามือลงกับแผ่นอกบางแบนที่กระเพื่อมจังหวะหายใจหอบหนัก ค่อยยกก้นขึ้นพลางกดสะโพกลงตามความแข็งขืนภายใน ทุกจังหวะเจ็บหน่วงจนอยากหยุดเสีย
แต่ฐิถิมีมากกว่าจึงทำให้ร่างเล็กกัดฟันและขยับไปเรื่อยๆ
ลู่หานเป็นผู้ชายคนนึงเหมือนกัน ชายชาตรีที่แข็งแรงพอๆกับผู้ชายทั่วไป อาจจะแข็งแกร่งกว่าบางคนด้วยซ้ำ ทั้งชีวิตที่ผ่านมาชีวิตเขาไม่ใช่ชีวิตที่ดี
เขาผ่านมาหลายอย่างเหมือนเด็กกำพร้าคนอื่นๆ เป็นเครื่องเล่นที่ให้ความสุขสม เป็นเครื่องจักรทำลาย เป็นสิ่งที่ไร้ซึ่งหัวใจ
ไม่มีความจำเป็นสักนิดสำหรับความอ่อนโยน
เขาไม่ต้องการ
“อ๊ะ
อ๊ะ อ่ะ อ๊า”
จากความเจ็บปวดเริ่มกลายเป็นความกระสัน จากที่เป็นฝ่ายขบับสะโพกเข้าหาอยู่ฝ่ายเดียวเริ่มมีการตอบสนอง แม้ไม่ได้สอนเซฮุนก็รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ มันเป็นสัญชาตญาณของสัตว์ทุกชนิดเหมือนกับรู้ว่าต้องกินอาหารถึงจะมีชีวิตอยู่รอด
มือแกร่งจับเอวเล็กให้มั่นพร้อมทั้งสวนสะโพกเข้าใส่ จากแรกจับจุดไม่ถูกสักพักทั้งสองร่างก็โยกปะทะเข้าหากันพอดี จังหวะหยาบโลนบรรเลงสอดประสานต่อเนื่อง คลอไปด้วยเสียงอืออาตามทำนอง ไม่ได้ไพเราะเสนาะหูสำหรับผู้ได้ยินเหมือนเพลงของบีโธเฟ่น แม้แต่ผู้บรรเลงทั้งสองก็ไม่ได้สนใจ
เพียงแค่ขยับโยกไปตามแรงปราถนาภายใต้คำสั่งของกามารมณ์ ปลายทางในความรู้สึกคือความสุขสมเฉกเช่นพุ่งสู่สรวงสวรรค์อันเงียบสงบ หากแต่ความเป็นจริงคือการดำดิ่งสู่หุบเหวลึกแห่งความวุ่นวาย
